Het moeilijkste van verwaarlozing is het verwerken ervan

Verwaarloosde kinderen in een sloppenwijk in India. Maar ook in Nederland zijn veel mensen verwaarloosd.

Verwaarlozing lijkt zo onzichtbaar. Veel mensen herkennen het vaak niet eens bij zichzelf, behalve dan dat ze bij zichzelf een grondtoon van neerslachtigheid met zich meedragen en eigenlijk niet weten hoe dat komt. Ik zou me gelukkig moeten voelen, want ik heb alles waarmee ik tevreden zou moeten zijn. En toch…

 

Het is lastig om iets te duiden wat je niet kent of niet gehad hebt.

Ook is het iets waar je niet over praat, omdat iedereen altijd bezig is om van zijn leven iets te maken om op een of andere manier succesvol te zijn. Dan ga je juist niet praten over gevoelens die niet opbouwend of vrolijk zijn. De ander wordt er namelijk niet vrolijk van. Mensen refereren datgene wat jij meemaakt aan hun eigen ervaringen en de bijbehorende gevoelens.

Bijvoorbeeld bij een begrafenis. Het verdriet dat aanwezig is, is nooit alleen maar over degene die is heengegaan.

Mensen die naar een begrafenis komen, zijn ook geraakt in hun eigen stuk verdriet van het verlies in hun leven.

Dat voelen ze meteen. Zeker als het weggestopt is. Daarom is het vaak zo moeilijk voor mensen om over lastige, weggestopte gevoelens te praten. Dus praat je meestal niet over die zaken.

 

Deden we dat nou maar wel, want dan kun je tenminste gehoord worden en gespiegeld worden in iemand anders ervaringen hiermee. Dan kun je ervaren dat je misschien niet de enige bent die hiermee rondloopt. Of je ontdekt dat het helemaal niet normaal is om als kind zo alleen te staan in je jeugd.

 

Praten over verwaarlozing geeft ruimte om te ervaren of iets uit je jeugd echt zo is gegaan en de nare gevoelens erover ook echt kloppen.

I.p.v. altijd maar je voordoen dat alles goed gaat en jij je goed voelt.

In een (therapeutisch) gesprek kun je horen hoe het hoorde te zijn en kun je hier erkenning over krijgen in je gevoelens. Schilderen of iets anders kunstzinnigs vormgeven helpt om te rouwen in wat je hebt gemist.

 

 

Het moeilijkste van verwaarlozing is het verwerken en loslaten. Dat kan alleen als je jezelf ermee verbonden hebt. Hoe doe je dat over iets wat je hebt gemist, iets wat er niet was?

Hoe verbind je je met niets? Alleen al de erkenning en bevestiging van dat je gevoelens en ervaringen kloppen, kan ervoor zorgen dat je je met dat stuk wel kunt verbinden. Je kunt de pijn erkennen, voelen en doorleven en zo tot een stukje rouw te komen om een klein beetje te kunnen los laten.

 

Alleen op die manier kun je beetje bij beetje de gaten van verwaarlozing opvullen. En daarnaast goed voor jezelf zorgen, jezelf koesteren, troosten en pamperen. Liefdevol met jezelf omgaan, ondanks wat je kritische kant allemaal niet van jezelf vindt. Het is nu tijd om die los te gaan laten, want die werkt niet mee, maar juist tegen in het opbouwen van een gezond eigen zelf.

Als je je gevoelens en gedachten wilt delen, dan ben je welkom. Je hoeft je geen zorgen te maken of jouw verhaal te heftig is, te saai, te raar of te weet-ik-veel-wat, want ik ben er voor jou. Ik heb in mijn leven al zoveel mensen ontmoet en werkelijk ieder mens is zo bijzonder als hij is. Geen mens is hetzelfde en dat zorgt ervoor dat ik graag je verhaal wil horen wie jij bent en waar jij doorheen gaat.

Weer mild voor jezelf en dat is het enige wat je hoef te doen.

 

Hartegroet,

 

 

 

Reageer op dit artikel

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

*
*
Website