Als klein kind had ik er al last van dat ik anders dacht en anders tegen dingen aankeek dan de meeste klasgenootjes in het kleine dorp waar ik vandaan kom. Dit ging over zoveel verschillende dingen. Het leven in een dorpje in Zeeland is sterk gericht op vooral ‘normaal’ doen, niet opvallen en vooral niet je gevoel laten zien. Een ruwe bolster met een zachte binnenkant. Alleen die zachte binnenkant was bij veel mensen (ook bij jongeren) zo weinig zichtbaar, dat ik me afvroeg of ze daar zelf wel nog bij konden.

 

Ik hoorde er niet bij, ook al wilde ik dat vroeger wel. Want het leek alsof ze het leuker samen hadden. Ik kon er niet bij horen, want ik kwam niet van het dorp. Ik sprak zelfs geen Zeeuws en ik hoefde het ook niet te proberen.

Geloof me, ik heb het meerdere malen geprobeerd om me te conformeren aan de groep waar ik toen mee te maken had.

Ook later op school, op de dansopleiding, tijdens de studie, de studentenbaantjes, op het werk waar er zoveel geroddeld werd.

Maar uiteindelijk voelde het alsof ik een deel van mezelf verloochende.

Een deel dat ik niet kon laten zien, omdat de ander het niet gaat snappen. Of niet wilt snappen.

 

Anders zijn is iets wat we allemaal zijn. Niemand is hetzelfde. En toch proberen we zo hard om erbij te horen. Waarbij? Bij de kudde, want het is nu eenmaal kuddegedrag. Misschien dat er daarom zoveel kleding wordt verkocht dat grijs, zwart, wit en donkerblauw is. Je valt er niet mee op. Je blend ermee in.

 

En toch willen we erkenning in wie we zijn. In wat we kunnen en hoe we tegen de wereld aankijken. We willen erkenning voor wat we doen en wat we belangrijk vinden.

 

En ondanks dat sluiten we ons toch aan bij de kudde. Waar sluiten we eigenlijk precies bij aan? Jezelf niet mogen zijn? Jezelf niet mogen laten zien in wie je bent? Bij iets waar je niet mag stralen?

 

Ik had er genoeg van om mezelf te conformeren aan anderen. Ik ben ermee gestopt. Het was niet meer nodig om iemand te worden die ik niet ben. Het is een bevrijding, omdat ik niet meer hoef na te denken over wat anderen over mij zouden kunnen denken. Meningen zijn verschillend, ook in een kudde. Er is altijd wel iemand die vindt dat je het niet goed doet.

 

Je als een ‘grijze muis’ op stellen heeft geen zin. Je geeft hiermee geen duidelijkheid naar jezelf en de ander toe. Die weet dan niet wie je werkelijk bent, laat staan dat die kan zien hoe bijzonder je bent.

 

Duidelijkheid geven is soms wel een beetje lastig. Bijvoorbeeld op een onbekend feestje, waar iedereen elkaar wel lijkt te kennen en op een of andere manier hetzelfde er uitzien. Sta ik daar dan in mijn ‘kersen T-shirt met rood vestje’, die ik zelf erg leuk vind. Ik had mijn best gedaan om contact te krijgen, maar er kwam geen gesprek op gang, dus laat ik het los. Ik ga er niet de hele avond behoeftig bijzitten. Zonde van mijn tijd en mijn behoefte was een leuk gesprek, niet om erbij te willen horen.

 

Alleen erbij willen horen lijkt vaak belangrijker te zijn, dan jezelf zijn. Misschien omdat veel mensen dan pas het gevoel hebben dat ze pas iemand zijn als ze erbij horen. Conformeren om gratie te krijgen om jezelf te zijn.

Laat mij het maar gewoon simpel doen: lekker mezelf zijn en van daaruit kom ik vanzelf tot mensen waar ik me thuis bij voel. En die mensen zijn allemaal gewoon zichzelf.

 

Dus mocht je het gevoel hebben dat je buiten de lijntjes loopt? Doe dan maar je best ervoor om dat zo goed mogelijk te doen. Geniet ervan. Dat trekt vanzelf mensen aan die dat juist waarderen in jou.

 

Hartegroet,

 

 

 

 

Reageer op dit artikel