Titel schilderij ‘vriendschap’, gemaakt door M. Giesberger rond het millenium.
Wanneer ervaar jij vriendschap?
In vriendschap vind ik het juist fijn dat iemand je begrijpt, dat er naar je geluisterd wordt, dat je je kwetsbaar durft op te stellen, omdat je weet dat de ander je waardeert. Dat de ander volledig eerlijk naar je is en je ook durft te vertellen wanneer je raar denkt of iets doet wat volgens de ander niet klopt.
Het is het ervaren in wie je bent, erkenning voor je bestaan en dat je ertoe doet met jouw leven op deze aarde. En je waardeert in wie jij werkelijk bent, niet in hoe jij je voordoet.
Net als jij dat hebt voor de ander en met warmte, genegenheid en liefde er bent voor de ander.
Het plezier straalt er van deze twee dames af.
Toen ik mid-twintig was, scheurde ik in mijn auto ‘stad en land’ door naar al mijn vrienden. Dan had ik goede gesprekken die gingen over het leven en dat vond ik waardevol en ging ik altijd met een intens tevreden gevoel naar huis.
Na mijn dertigste kregen veel vrienden kinderen en was er wel contact, maar minder spontaan. Ik reed nog steeds naar iedereen toe, maar werd het ineens pijnlijk stil als ik vrienden uitnodigde. Ik besefte me dat ik voor vriendschappen vaak meer moeite deed dan ik terugkreeg. Met een druk gezin, moet je wel efficiënt met je tijd omgaan. Dat begreep ik ook wel. Waren onze levens te verschillend? Ik was kennelijk niet de moeite waard om langs te komen, om tijd voor te nemen. Met die ‘vrienden’ stopte ik en het heeft me sindsdien een hoop benzine, tijd en energie bespaard.
Vriendschap kan alleen als het van twee kanten komt. Als dat niet gaat, dan houdt het op.
Vriendschap heeft ook te maken met verwachtingen. Wat verwacht jij van de ander? Dat die iedere dag belt, iedere week langskomt? Of maakt dat niet uit, zolang het contact intens is als je elkaar ziet? Soms in vriendschappen had ik gehoopt dat de gesprekken dieper gingen, maar eigenlijk nooit gebeurde. Of de ander wel de diepte inging over wat haar zelf bezighield, maar bar weinig naar mij vroeg.
Vriendschap is er pas als de intensiteit ervan van gelijke aard is.
Vriendschap moet in ieder geval niet zijn dat je je een tweederangsburger voelt. Ik merkte bijvoorbeeld in gesprek met een vriendin, dat ze wel praat over uitjes met andere vriendinnen, terwijl ze voor mij zelden tijd had. Ik voelde een knoop in mijn maag. Ik had die vriendin willen zijn, maar ik was het niet. Dat gaf een enorme knauw in mijn zelfwaardering. Hoe vaker zoiets gebeurd, hoe minderwaardiger je jezelf kan gaan voelen. Ook al had ik het eens aangekaart bij haar, en zij dit ontkende, haar gedrag bleef hetzelfde. Ik stopte met initiatief nemen en sindsdien niets meer terug gehoord. Dat maakte mij in het begin verdrietig, maar nu ben ik er blij om en is er een last van me afgevallen.
Wanneer het contact niet lekker loopt, of niet gelijkwaardig is, je verschillende verwachtingen hebt, of je tijdens het contact als een derderangs vriend(in) voelt, dan kun je het beter loslaten.
Maar goed, dit kun je misschien rationeel wel bevatten, maar gevoelsmatig ligt dit heel anders. Het kan je zelfbeeld flink beïnvloeden, want je wordt als waardevol mens niet erkend. Wanneer het contact veel te veel energie kost, je onbegrepen voelt en er niet blij van wordt, dan is het echt tijd te stoppen met jezelf nog langer te kwellen.
Jij bent het namelijk waard om vrienden te hebben die je zien zoals je bent in je goede kanten en in je minder goede kanten en je nog steeds leuk vinden en van je houden.
Door los te laten, kies je voor jezelf. Koester jezelf. Dat geeft weer ruimte waardoor je open kan staan voor nieuwe oprechte ontmoetingen en wie weet, zelfs nieuwe vriendschappen. Kom op, je bent het waard. Echt waar. Hiermee zorg je goed voor jezelf.
Hartegroet,
Reageer op dit artikel
