Iets wat ik veel tegenkom bij gescheiden ouders die co-ouderschap doen. Het kind zit ertussen en daardoor is er de neiging om veel te laten gaan, omdat hij (of zij natuurlijk) er maar zo kort is. Je wilt het liefste dat alles goed gaat en je kiest dan om de goede vrede te houden om dan maar toe te geven, of om niet op te treden dat iets niet mag. Het is zo logisch daarvoor te kiezen. Je wilt het immers fijn hebben met je kind en maximaal genieten.

 

Maar goed; wat gebeurt er eigenlijk vanuit het perspectief van het gescheiden kind? Kinderen houden van hun vader en moeder. Bij een scheiding is de loyaliteit die het kind heeft naar beide ouders iets wat moeilijk is. Vanuit de antroposofie gezien kiest je kind vanuit de sterren al welke ouders het worden waarin hij op gaat groeien. Hij heeft dus voor jullie beide gekozen. Dus bij de scheiding is het logisch dat wanneer het kind bij mamma is, dat hij pappa mist en wanneer hij bij pappa is, dat hij dan mamma mist.

 

Dan gaat het kind ook nog eens van het ene huis naar het andere huis. In die huizen zijn de regels verschillend die hij moet volgen. Hierin moet het kind zijn weg volgen om zich lekker te voelen op beide plekken. Dan is het logisch als het kind net overkomt van de andere ouder, dat hij zichzelf weer moet vinden in het andere huis, dat hij moet landen en alles wat hij net daarvoor ervaren heeft, mag loslaten.

 

Kinderen hebben feilloos door dat het handiger is om bij de wisseling niet over het andere thuis te praten. Dat willen ze meestal niet, omdat hij het eenmaal ook moet loslaten, omdat hij weer opnieuw een plek moet vinden in zijn andere thuis. Dus zegt hij niets. En soms wel. Maar als er op de reactie van de ouder lading zit, is het voor het kind het makkelijkste om te zwijgen of af te leiden door over te gaan op een ander onderwerp.

 

Wat is er nodig voor je kind?

Het is belangrijk dat je er helemaal voor je kind bent. Dus niet met je mobiel bezig, maar er gewoon zijn. Daarmee bedoel ik niet dat je je kind dan moet volgen in wat hij wilt, want dan wordt het een verwaand prinsje die later de grootste materialist wordt omdat hij altijd alles kreeg wat hij wenste. Het gaat om het echte contact tussen pappa en zoon en tussen mamma en zoon. Dus wat moet je wel doen? Je ritme van de dagen zoals ze zijn gaan gewoon door. Net als je werk, de rest van het gezin en wat je moet doen om het huis schoon te houden en opgeruimd te houden. Het is de bedoeling dat jij als ouder het voorbeeld is voor het kind. Als je alleen maar leuke dingen doet met je kind, dan leert je kind nooit wanneer hij moet opruimen en taakjes in huis moet doen. Hij leert niet hoe je een leven vormgeeft, als hij niet ziet hoe pappa of mamma hun leven vormgeven.

 

Dus wanneer je kind zegt dat hij iets niet wilt of juist wel wilt, dat is niet ter zake. Het gaat erom wat er nodig is om te doen. Moet je boodschappen doen? Dan ga je dat doen met je kind. Moet je naar de garage met de auto, dan doe je dat. Tegenwoordig lijkt het wel alsof alles in onze maatschappij draait om dat het leuk moet zijn. Dat merk je duidelijk dat een klein kind al aangeeft wat hij leuk en niet leuk vindt.
Dit hoort bij sympathie en antipathie.

 
Sommige zaken moet je gewoon doen, of je het nu leuk vindt of niet. Het is een ander niveau dan sympathie en antipathie. Elk werk heeft wel zijn mindere kanten, ook al is het nog zulk leuk werk. Hetzelfde geld voor het huishouden: het een vind je makkelijk om te doen, maar het andere vind je vervelend. En toch moet het gewoon gedaan worden. Dit is iets wat je ook je kind in voorgaat: je doet het, omdat het hoort bij het leven. Als je echt je eigen karma, dus je levensdoelen wilt bereiken, dan is het niet alleen dit wensen, maar ga je het gewoon doen.

Dus; kijk goed naar je kind en neem hem mee in het leven dat je hebt. Weliswaar me aandacht. Daar leert hij het meeste van.

Reageer op dit artikel